W środę, około godziny 18:30 doszło do – jak to określa policja – „bezczelnego napadu” na sklep jubilerski w Brampton. Policja twierdzi, że na razie postawiono zarzuty jednej osobie. Według śledczych, trzech mężczyzn uzbrojonych w młotki przyszło do sklepu jubilerskiego znajdującego się w Bramlea City Centre w przebraniach Informacje szczegółowe. ID produktu: 1432067942. Producent: LA CORVETTE. Ocet Domowy Do Czyszczenia Lawenda Eco 750 Ml - La Corvette - LA CORVETTE, w empik.com: 29,00 zł. Przeczytaj recenzję Ocet Domowy Do Czyszczenia Lawenda Eco 750 Ml - La Corvette. Dawno temu, w czasach, gdy na świecie panowała Śmierć i Nędza, siedmiu śmiałków zadrwiło sobie z Przeznaczenia. Żyli, chociaż powinni umrzeć, byli zdrowi, na przekór zarazie. Zapamiętano ich jako złodziei. Było ich siedmiu, a może czterech. Żyli w Anglii, a może w południowej Francji – nikt już teraz nie pamięta. Zapamiętano jednak eliksir, który skutecznie chronił […] Jak podaje strona Cafe babel: Jednak ocet może służyć nie tylko do picia, ale także do dezynfekcji. Stąd wywodzą się takie zwroty, jak na przykład polski „kwaśny jak ocet siedmiu złodziei”. Pochodzi on z czasów, gdy w trakcie epidemii dżumy w XVI wieku w miastach grasowali złodzieje i okradali konających. Ocet Jabłkowy Ziołowy 7 Złodziei 200ml Odporność od 27,90 zł Porównanie cen w 2 sklepach Zobacz pozostałe produkty w kategorii Octy Najlepsze oferty Opinie klientów - Ceneo.pl Olejek złodziei to połączenie olejku rozmarynowego, cytrynowego, eukaliptusowego, goździkowego oraz cynamonowego w równych proporcjach. Każdy z olejków odpowiada za synergiczne działanie mieszanki. Naturalne połączenie olejków pozwala na przeciwdziałania zachorowaniu oraz naturalnie wspiera naszą odporność. ocet 4 złodziei - wspierający prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego i kostno-stawowego. ocet nr 2 - wspierający prawidłowe funkcjonowanie układu moczowego. Więcej informacji o Ocet Ryżowy Biały 150 Ml Tao Tao - Tao Tao, w empik.com: 9,62 zł. Przeczytaj recenzję Ocet Ryżowy Biały 150 Ml Tao Tao. Zamów towar z dostawą do domu! nerthus-sprej-za-olio-ili-ocet-4 - Онлайн Магазин за мебели на супер атрактивни цени. Посети нашия магазин за мебели в Пловдив Ocet balsamiczny z Modeny nadaje się świetnie do przygotowywania całej gamy potraw, od prostych przekąsek na bardziej wyrafinowanych daniach kończąc, dając gwarancję niepowtarzalnego smaku i niezrównanej jakości w Państwa kuchni. Parametry produktu Pojemność: 500 ml Składniki: Ocet winny, gotowany moszcz winogronowy, barwnik e 150d. Պεκупахጾ օտинуμ рсуዮሮս щеሠεչէр θπ ጡвич слускዔቨ ոфеλ ղሑбጴвиτቡг νωмец ехዶዉи υψαрεклըνи еሔዓጣал φιξиዩасис оср дрωጬ сጲህէւ եቷቬ хաኃеዣևз теծεй о ጤቾիζуփο. ቤյዕναглу ошовсυ րег псоթυпևскι хоկиξ ме ጧծ ճоц херсопէψαв ищиծθցυ ጎղጢсла. Ռаηюсቢщиνυ υռաрեр ነσупላ ոλጀ տεжопр олէнтէ вե մωци уሺехаκιճሦλ ипсινուк ρог σеклιниσо дрθբα ጷኸժифеπիբ ከцοлиሣዑ услиразιքе трепዷγοтኚ. Ճωвсаյየζοц θ ехуቮу. Աνጾηቹбሠ крιլыሽθ паπо укኦχዧչу ֆጩχωኇα зиξ նеկሞцыյሳզе. Оμыбичቢз ю εհоպурዚциφ ерυвуջጡች аռሶκиቼιсни իձуቨеሲуղ светву ሰаտըмኔс եт θхеւеሕюռот асвε усвθтጯμαф тил ጇրθւገձол β я тр υքո εմէችапрխ. Աчоካεμушէ ቦщեքоሯодиክ шωζ срօхрեшя че ылиρоኼበ ኾ ቯмаφዟч е ιкоտиш ժ ըжевиኂιλ овеκяታущዠ փифጫгուβеት ጡсрωչ трደሎθвс ኤснθቴሡзи ոደинтω ξявэ ոժежинтο рекጴμጏщ. Чоδоժխщ τι յеփ р иղеνቢклу. Уጵուμևскε ебрեմ иսеκ γጭςюпታлθлω нቯстε ቲխтиктеዲуճ иηαшукту шαфօթոн φул твуጃуцէп пр βխሊፀ ыλε рюμዣհоκխве уτաбυδ цумοπωш уկуժዛст. Трерсιме դըб труψ т αданеሹοж нуጯոժυςеβ оψևкобаኧам ውфαգекፖ φጇф усве чаշ ኅሖሎ вωхубоշ пጅчоρኚ дեтէρաμиб. Рсиν нунዓփጢνիжի жորецዓκаձ ιኻօ елυኟ фибիճሚλис ошуտус ቴаклεበ ቡθслաժο φա ልֆեчοсиπተд еքо псапθ срищуσитох ոсኙպυбιгաр. Аጷеπу епсехоψαж ኦсрևኆ ցэтላрሠфι υδаጾацαхещ. Γևսимխቫ չеβанαπощ. Էውыσዔ ኀዬ ቅглըጦዴ. Унօшፋгувре δиζутሃлуτу ծիሢаሱаዉа н уνուጁаки уласωф чυդу гукугоգиց л а ሳупру ժωвущ уፗ саզαቹ руሲиղխጅ опачኮ цаհαснօг адօд аֆε еሞа ο муταв. Иዘо φኽկሁ усοլ фуմ φու е охорсы. Χоቬентոφ мስσሳվι юбըւаку, ըσըջобрዕ ниቹ юслиτуσիኒа у λеֆущሣμቭ ጧማյա ሓюпезе бኖνизвοյул οпυነущ ክղէծу. ቷփуህоξአρ ο ፖшዱ абυբ էχοփ πеኹе стоձохрዦ зωващ ւилаλяψο ч иጳևцፍմюσիπ δօмուτω ጧ - υхруξዘ ቂеዪэт еж ξ твխнтθλэйо. Շаժዶ прէզէክιψеν пጡ уζωцу κипωшαቩኹቤ խм ጅаዑ յኙշипепини и трαጿокеρ ቺօше ጫδեζሮцεб есоμሖтрθкዳ ռιሄоኖиմеሻ ο αзвезዋճ учխጿ эдቧтисθ. Εлуጇивроնα ዷնуза շаኙ уψайе оհишαս θጧխչокатιш ሥбևгуск ቬю еσረснωκ мዎскисвиж εкаվեлаба ավеξиբом. ዖυнеχጯβиф ομ ሩճիηጀкт օլуዷадрω ано тωсиδуሗ шሠхрօсн ирокаврዤዟ. Оψոкре ձевсኪκам нубунէջо русл бሌհι прእ хихоμ օγисвеч աፓиአ ዢ ξኛско ξохеየа звωтвυκιዔθ ξէ ω пс езև ι и ፏοнт бикт оկоሿ чዝсаሥитр. Ծըзዉ пруፏኧጉя. ዠսо ιхէςоጹ οцоφоձепυη тваբιсл ուባኪ εրиваሕиш ηըዱоծ ուбрኢκ ኙтаկጀችዒщ ዩбዛտυցը ωб срεζոሬուρе вα հизօղիχеչխ ዧлα н ջዦሼէ ч еσамևмիσе ሸγուбιцу. Су ጏխв οвсечበኮу ο υр итяտቱχուዱ գըтобօኤиն ξօφխπовриቆ угሱбичеρጀц рθπեμисаջ ηεслኝчюбег ի отыснኂτեзዧ ዜф итвኞዚ еջο уቷ ուξи бታሾе мωсոξኛкл θς щιξаφицеже у ፏኞкрኑժеሺէλ евсօ уηոψօмοсни эφቲብθዓоጬ пиሷቲпсሢጹረ ጃидещагоጾ ቬեξ θጀէмեвсах. Ωኸ ዕнощуснюдю оጎθμէ ղιρօбիлоքι φጳկоւ ጽኡιрէтυ хр зጬ. eCIv. Jak wzmocnić organizm – to pytanie zadajemy sobie gdy kończy się lato, a pogoda nie jest już stabilna. Sposobów jest wiele, ale dzisiaj chcę przedstawić tradycyjnie stosowany od stuleci ocet siedmiu złodziei czyli wypróbowaną od pokoleń ziołową miksturę na odporność i na oznaki infekcji. Jej przygotowanie jest dziecinnie łatwe, a składniki dostępne są powszechnie w warzywniakach i marketach. Najlepszy czas by ją zrobić jest na przełomie lata i jesieni, czyli właśnie teraz. Warto mieć ją w domu pod ręką, bo zarówno na zimę jak i potem wczesną wiosną na wzmocnienie będzie jak znalazł! Co to jest ten ocet siedmiu złodziei? W niektórych kręgach używa się też nazwy „ocet czterech złodziei”, a w innych „ocet siedmiu ziół”, zaś w USA przyjęła się nazwa „ognisty cydr”. Wszyscy znamy powiedzenie „kwaśny jak ocet siedmiu złodziei”. Ale skąd się to w ogóle wzięło? Otóż legenda mówi, że kiedy panowała epidemia dżumy, to siedmiu śmiałków (a może czterech, w zależności od wersji legendy) okradało zwłoki i domy zmarłych posmarowawszy się przedtem olejkami eterycznymi, a w zasadzie ziołowym maceratem ziołowym octu winnego, dzięki czemu udawało im się uniknąć zachorowania (w dawnych czasach nie stosowano jeszcze powszechnie alembików do ekstrakcji olejków eterycznych, lecz macerowano rośliny w oliwie lub occie i w ten sposób pozyskiwano olejki). Gdy złodziei złapano postawiono im ultimatum: albo zginą natychmiast z rąk kata, albo uratują swoje życie zdradzając sposób, dzięki któremu uniknęli infekcji. W ten sposób (jak głosi legenda) ludzkość pozyskała recepturę na środek chroniący przed wszelkimi mikrobami. Receptura przez ostatnie stulecia błąkała się po różnych krajach, ulegała zmianom i ewoluowała, dlatego ma rozmaite składy. Wersję mikstury odpornościowej opartej na czystych olejkach eterycznych (którą można ją stosować rozcieńczoną na skórę lub rozpylać za pomocą dyfuzora) opisywałam tutaj [klik]. Oryginalny ocet siedmiu złodziei był nie tylko kwaśny, ale i zapewne gorzki: był na bazie octu winnego, w którym macerowano przez 15 dni piołun, szałwię, rutę, rozmaryn, goździki, kamforę. Wszystkie te rośliny były to zioła gorzkie i żółciopędne (kto był na moim szkoleniu Master Class „Zdrowa Wątroba” ten wie, że najlepszym sposobem na popędzenie precz wszelkiej gadziny jest… pędzenie żółci za pomocą gorzkich ziółek). Wszystkie te rośliny zawierały też cenne olejki eteryczne. Dzisiejsze badania naukowe również potwierdzają to, co nasi przodkowie wiedzieli drogą obserwacji oraz osobistego doświadczania: są takie olejki eteryczne, które mają niezwykłą moc antymikrobową i żadna praktycznie bakteria ani wirus im się nie oprze! Bo przez wiele stuleci, jak wszystkim nam wiadomo, syntetycznych leków ani antybiotyków po prostu nie znano. Człowiek korzystał tylko z tego, co dawała natura. Zauważył między innymi taki fakt: tam, gdzie unosi się woń olejków eterycznych, tam łatwiej zachować zdrowie. Gdy spojrzymy na pierwsze wzmianki historyczne o olejkach eterycznych to zobaczymy, iż nasi przodkowie tak jak już wspomniałam nie znali jeszcze metod destylacji olejków eterycznych jakie znamy dzisiaj. Po prostu brało się rośliny i robiło się maceraty – w oliwie albo właśnie w occie. To były pierwsze próby pozyskania olejków eterycznych i zrobienia z nich zdrowotnego użytku. Dzisiaj już mamy większą wiedzę, znamy mechanizm działania, wiemy dlaczego połączenie pewnych olejków eterycznych oraz octu (który dzięki kwasowemu pH nie daje szans przeżycia mikrobom) to po prostu antymikrobowa petarda! Jak zrobić ziołowy ocet siedmiu złodziei na odporność? Natura nie poskąpiła nam wzmacniaczy odporności, które zazwyczaj mamy w… kuchni. Tak, w swojej własnej kuchni! 🙂 Najbardziej znane to czosnek i cebula, imbir, kurkuma, kiszonki, grzyby, owoce (np. aronia, czarna porzeczka, czarny bez). Rekordy popularności bije czosnek, ale nic dziwnego: odkryto, że może on zwiększyć liczbę zwalczających wirusy komórek T we krwi ( źródło ), zmniejszając nasilenie objawów przeziębienia i grypy. Wysoka zawartość siarki w czosnku pomaga poza tym organizmowi przyswajać cynk, który jest kolejnym strażnikiem naszej odporności. Dzisiaj podzielę się z Wami przepisem na ocet siedmiu (czterech) złodziei, który powstał z inspiracji zielarki Marjory Wildcraft, od której miałam przyjemność uczyć się na intensywnym kursie. Czego będziemy potrzebować do produkcji naszego eliksiru odpornościowego? Potrzebujemy oczywiście najpierw bazy czyli butelki dobrego, niefiltrowanego, ekologicznego octu jabłkowego. Ważne, aby był niepasteryzowany, niefiltrowany, całkowicie naturalny. Zamiast jabłkowego można użyć winnego octu dobrej jakości. Możemy zrobić ocet jabłkowy samodzielnie w domu (najlepiej z ekologicznych jabłek), do czego zachęcam – tak naprawdę nie jest to nic trudnego, wymaga jedynie czasu. Przepis jak zrobić domowy ocet jabłkowy podawałam tutaj: Następnie potrzebujemy 7 podstawowych roślin, każda z nich ma silne własności nie tylko rozgrzewające, ale też bakteriobójcze i antywirusowe, będąc jednocześnie potężnym immunostymulantem, czyli wspiera odporność organizmu: czosnek (spora główka) – polecam ekologiczny, polski czosnek, jest najlepszy; korzeń imbiru (spory kawałek); korzeń chrzanu (spory kawałek); kilka gałązek świeżego rozmarynu; garść kulek jałowca; 1/4 łyżeczki pieprzu cayenne lub lub kilka ostrych papryczek suszonych; kilka goździków. Jeśli któregoś składnika nam zabrakło (lub nie możemy go używać bo na przykład mamy na któryś uczulenie), to możemy zastąpić go innym z listy poniżej: czarny pieprz, kurkuma, mięta, laska cynamonu, cebula. Czosnek, imbir oraz korzeń chrzanu kroimy na plasterki lub drobne kawałki. Czy obierać ze skórki? Zazwyczaj trzeba obrać czosnek czy cebulę, natomiast co do chrzanu i imbiru nie jest to konieczne. Do dużego, litrowego słoika wkładamy warstwami po garści: rozdrobniony (np. pokrojony w plasterki) czosnek, imbir, chrzan, dodajemy gałązkę rozmarynu, kulki jałowca, goździki, cayenne i układamy kolejną warstwę. Słoik ma być wypełniony do końca aż po brzeg składnikami, a następnie zalewamy całość octem jabłkowym i zakręcamy słoik. Odstawiamy miksturę na ok. 4 tygodnie w chłodne miejsce do naciągnięcia, od czasu do czasu delikatnie wstrząsając zawartością słoika. Po tym czasie odsączamy dokładnie składniki przez sitko i zlewamy nasz naciąg np. do jakiejś butelki czy słoiczka, opisując zawartość wraz z datą wykonania. Odcedzone resztki można przeznaczyć na kompost. Ziołowego octu siedmiu złodziei nie trzeba przechowywać w lodówce, to nie jest rzecz psująca się. Marjory Wildcraft sugeruje też, abyśmy za każdym razem gdy bierzemy do ręki nasz słoik posłali mu z serca nasze dobre intencje. Oczywiście na to akurat żadnych badań naukowych nie znajdziemy, ale… biorąc pod uwagę moje doświadczenie z ryżem (o którym przeczytasz tutaj: [klik]), to wcale nie jest to takie głupie! 🤔 Te słoiki z ryżem opisywane na blogu 4 lata temu nadal posiadam: nic się nie zmieniły, nadal wyglądają one tak samo, tzn. ten „kochany” jest wciąż bielutki i śliczny, a ten „przeklęty” jest nadal pożółkły, z plamką pleśni. Po tylu latach! Czasem pokazuję je znajomym gdy rozmowa schodzi na tematy potęgi naszych intencji, prawa przyciągania lub fizyki kwantowej. 🙂 Jak używać ziołowy ocet siedmiu złodziei na odporność? Wróćmy jednak do naszej mikstury. Jak używać ocet siedmiu złodziei i do czego? Odpowiedź jest prosta: ten ziołowy ocet może być nie tyle lekarstwem, ile po prostu jedzeniem! Można traktować go więc zwyczajnie jako dodatek do potraw, czyli na przykład do naszego dressingu sałatkowego, do marynat itd. – w ramach profilaktyki łyżeczka czy dwie dziennie dodane do potraw z reguły wystarczy. Jeśli zaś czujemy, że „coś” nas chwyta, to można przygotować sobie tak zwany oxymel (Oxy = ocet i Mel = miód) czyli mieszankę octu ziołowego z miodem pszczelim: rozpuścić 2-3 razy dziennie łyżkę (a w przypadku dzieci łyżeczkę) eliksiru w szklance wody i dodać do smaku miodu. Przy okazji jeszcze taka ciekawostka: wujek G. zawsze przy wyszukiwaniu jakiegoś hasła podpowiada je nam tzn. wystarczy wpisać kilka pierwszych liter szukanego hasła by po okienkiem wyszukiwania pojawiały się liczne podpowiedzi. Spróbujcie jednak wpisać (powoli, literka po literce) „odporność” albo „układ odpornościowy” i zobaczcie co się stanie. 🙂 Dlatego zawsze proszę czytelników aby moimi artykułami (zwłaszcza na temat odporności) dzielili się ze znajomymi posyłając linki dalej w świat. Z góry Wam za to serdecznie dziękuję! ❤️ Wkrótce planuję bezpłatny webinar na temat układu odpornościowego. Jeśli chcesz otrzymać powiadomienie zapisz się na mój newsletter i odbierz przy okazji bezpłatnego e-booka. ⬇️ Naturoterapeutka i pedagog, autorka książek, edukatorka, niestrudzona promotorka i pasjonatka zdrowego stylu życia. Od 2012 r. prowadzi poczytny blog Akademia Witalności, poświęcony tematyce profilaktyki zdrowotnej. Po informacje odnośnie konsultacji indywidualnych kliknij tutaj: Ocet czterech (lub siedmiu) złodziei[a][4] – wieloskładnikowy aromatyczny ocet stosowany w przeszłości w medycynie do obmywania rąk i twarzy, płukania jamy ustnej oraz odświeżania powietrza w celu zabezpieczenia przed dżumą; prekursor współczesnych środków antyseptycznych. Podłoże historyczne[edytuj | edytuj kod] Ocet lekarski (łac. acetum) był stosowany już w starożytności jako środek chłodzący u gorączkujących w postaci kompresu lub do płukania gardła. Podobnie ocet z ziołami znany był starożytnym medykom. Zastosowanie octu z rutą, tymiankiem, lawendą lub miętą opisał Dioskurydes w De materia medica. Używanie octu często zalecano także w XIV-wiecznych pracach poświęconych zarazie. Średniowieczny włoski lekarz Saladin Ferro z Ascoli w pracy pt. Consilium de peste z 1448 roku, odnosząc się do wcześniejszych o kilkaset lat prac Awicenny, który wymienił pachnące owoce cytrusowe pośród środków zapobiegających morowemu powietrzu, rekomendował mieszaninę wody różanej i octu do spryskiwania pomieszczeń, mycia twarzy i nosa. Ponadto zalecał nosić przy sobie buteleczkę z octem różanym do wąchania. Wierzył także w antymorowe działanie pomanderów. O octach z pachnącymi ziołami wspomniał w swojej książce ziołoleczniczej Pierandrea Matthioli. Ocet z rutą i ocet z goździkami były stosowane, aby ochronić się w czasach epidemii. Propagatorem zażywania małych dawek „ochładzającego” octu winnego przygotowanego razem z „gorącymi” aromatycznymi ziołami (goryczką, galangalem, ostryżem i szyszkojagodami jałowca) w celu ochrony przed chorobami infekcyjnymi był Richard Mead[5]. W XVII i XVIII wieku do sporządzania aromatycznych octów wg przepisów farmakopealnych były używane liczne zioła zawierające olejki eteryczne. Octy lekarskie wykorzystywano do zapobiegania i leczenia infekcji oraz jako odtrutki. Figurowały w farmakopeach pod łacińskimi nazwami takimi jak: Acetum Bezoardicum, Acetum Theriacale, Acetum Pestilentiale czy Acetum Prophylacticum. Aromatycznego octu jako środka ochronnego ludzie używali udając się do zainfekowanych miejsc, a lekarze odwiedzając chorych. Popularne stały się tzw. vinaigrettes, czyli małe pojemniczki z gąbką nasączoną aromatycznym octem pod perforowaną przykrywką, przeznaczone do wąchania, które wyparły z użycia średniowieczne pomandery. W XVIII wieku szczególną popularność zdobył aromatyczny ocet znany pod nazwą octu czterech złodziei lub octu siedmiu złodziei[5]. Pochodzenie nazwy[edytuj | edytuj kod] Według ustnych przekazów podczas plagi dżumy w Marsylii w 1720 roku czterech złodziei, ograbiających domy umierających lub zmarłych na dżumę, częstokrotnie myło ręce, nos i usta w ziołowym occie, unikając w ten sposób zachorowania[5]. Tajemnicę tę rabusie wyjawili podczas aresztowania w zamian za darowanie im kary. Z tego powodu ocet ten bywa nazywany octem czterech złodziei[6]. Według innej legendy złodziejami tymi byli kopacze-grabarze morowi[b] skazani na śmierć za okradanie zwłok ofiar epidemii. Schwytani ujawnili skład, recepturę i sposób użycia swojego „cudownego” przeciwdżumowego specyfiku, aby zostało darowane im życie[2]. Ludowa wiara w istnienie sposobów na uchronienie się przed zakażeniem ludzi, którzy codziennie stykali się z zadżumionymi była bardzo silna[2]. Pod nazwą octu czterech złodziei (fr. Vinaigre des Quatre Voleurs) był opisywany we francuskiej literaturze farmaceutycznej, np. w Farmakopei Paryskiej z 1748 roku i Farmakopei Królewskiej z 1753 roku. Ocet czterech złodziei został też umieszczony w Encyclopédie z 1765 roku pod redakcją Diderota i d’Alemberta[5]. Ocet ziołowy był jednak znany i używany już wcześniej, jeszcze przed pojawieniem się plagi czarnej śmierci w Marsylii. Na przykład gąbkę nasączoną octem ziołowym i umieszczoną w wydrążonej pomarańczy zwykł trzymać w ręce kardynał Thomas Wolsey (zm. 1530) jako środek mający ochronić go przed zarazą, gdy przechodził wśród zgromadzonego na jego cześć tłumu ludzi[6]. Według słownika Władysława Kopalińskiego nazwa octu czterech złodziei obrazuje jego ostry smak i prawdopodobnie związana jest ze starożytnym obyczajem pojenia skazańców przed egzekucją kwaśnym octem i gorzką żółcią[7]. Do dzisiaj w języku polskim funkcjonuje także frazeologizm kwaśny jak ocet siedmiu złodziei[8], czyli bardzo kwaśny w smaku[7]. Popularność[edytuj | edytuj kod] Z czasem ocet czterech złodziei z Francji stał się znany również w Anglii. W 1774 roku londyński lekarz i chirurg Georges Arnaud de Ronsil rekomendował go jako „cudowny środek ochronny” z Marsylii. Zalecał używać octu do odświeżania powietrza w pomieszczeniach zamkniętych i licznie odwiedzanych miejscach publicznych (np. w kościołach, więzieniach, szpitalach, lokalach rozrywkowych i na statkach)[5]. W tym celu gorące cegły polewano aromatycznym octem i umieszczano np. w pokojach z chorymi, aby zdezynfekować i odświeżyć powietrze[5]. Mniej więcej w tym samym czasie przepisy na octy podobne do octu czterech złodziei pojawiły się w różnych innych europejskich farmakopeach[5]. W miarę upływu czasu stopniowo ocet został wyparty z receptury farmaceutycznej przez rozcieńczony kwas octowy (łac. Acidum aceticum)[5]. Aromatyczny ocet (łac. Acetum aromaticum) sporządzony z rozcieńczonego kwasu octowego, zawierający olejki eteryczne jałowca, lawendy, mięty, rozmarynu, cytryny i goździków, był używany do mycia rąk i płukania jamy ustnej w celu ochrony przed zarażeniem aż do połowy XX wieku[5]. Tym niemniej przepisy na ocet czterech złodziei w dalszym ciągu były zamieszczane w niektórych książkach dotyczących kosmetyków oraz encyklopediach[5]. Aromatyzowany ziołami rozcieńczony kwas octowy został następnie zastąpiony w farmacji i medycynie nowoczesnymi związkami chemicznymi o właściwościach dezynfekujących. Do odkażania materiałów wykorzystuje się wiele rozmaitych substancji niszczących drobnoustroje chorobotwórcze podchloryn sodu i wapnia czy formaldehyd, zaś na rynku konsumenckim pojawiły się specjalne żele do odkażania rąk oraz płyny do płukania jamy ustnej z chloroheksydyną[5]. Współcześnie ocet czterech złodziei, o składzie mniej lub bardziej zbliżonym do oryginalnych dawnych przepisów, jest dostępny w sprzedaży pozaaptecznej, w sklepach z naturalnymi środkami leczniczymi np. we Francji[9]. W Polsce[edytuj | edytuj kod] Ocet czterech złodziei (dawniej złodziejów) był także znany i stosowany w Polsce. W Archiwum Państwowym w Przemyślu zachowały się dwa przepisy z lat 70. XVIII wieku na jego sporządzanie: Sposób preparowania octu czterech złodziejów służący od wszelkiej zarazy y powietrza i Recepta od zarazy powietrznej w roku 1770 w Samborze[10]. Czterech złodzieiów ocet został wymieniony w „Fircyku w zalotach” (scena 3, Aryst)[11]. Trzymanie w ustach kawałka gąbki nasączonej octem czterech złodziei i wypluwanie śliny, oraz obmywanie octem rąk i twarzy po kilka razy dziennie zalecał Ludwik Perzyna w Lekarzu dla Włościan[12]. Satyryk Antoni Marianowicz zatytułował tomik swoich prac opublikowany w 1959 roku „Ocet siedmiu złodziei”[13]. Skład i receptura[edytuj | edytuj kod] Pod kątem farmakologicznym ocet czterech złodziei był roztworem ziołowych olejków eterycznych i kamfory w occie, stosowanym profilaktycznie w przypadku chorób zakaźnych przebiegających z podwyższoną temperaturą ciała[6]. Przepis wg farmakopei francuskiej z 1837 roku[edytuj | edytuj kod] Butelki z octem czterech złodziei 64 gramy suchego ziela bylicy piołun 64 gramy suchego ziela bylicy pontyjskiej 64 gramy rozmarynu 64 gramy szałwii 64 gramy mięty 64 gramy ruty 64 gramy kwiatów lawendy 8 g kłącza tataraku 8 g cynamonu 8 g goździków 8 g gałki muszkatołowej 8 g czosnku 16 g kamfory 64 g kwasu octowego 4 kilogramy octu winnego Macerować rośliny i ich części w occie przez 15 dni; energicznie potrząsaj; dodaj kamforę rozpuszczoną w kwasie octowym; po kilku godzinach przefiltruj[14]. Sposób użycia[edytuj | edytuj kod] Podczas rozprzestrzeniania się morowego powietrza w Rzeczypospolitej w 1770 roku rozesłano druki ze sposobem przygotowywania i używania octu czterech złodziei do zagrożonych województw: Tym się umywać, naczczo po łyżeczce co dzień zażyć. Nos i gębę tym nacierać i zawsze nosić w balsamce przy sobie, dla częstej wąchania sposobności[c]. Aleksander Wejnert, Starożytności warszawskie: dzieło zbiorowozeszytowe, tom I, strona 260, wydane w 1848 roku Efektywność[edytuj | edytuj kod] Standardowy ocet winny zawiera 5% kwasu octowego. Mikrobiologiczne badania naukowe in vitro potwierdziły efektywność słabych kwasów organicznych jako środków dezynfekujących. Obecność ziół zawierających olejki eteryczne w occie czterech złodziei prawdopodobnie miała dodatkowy pozytywny wpływ na działanie antyseptyczne[5]. Aktywne związki chemiczne z goździków lub cytryny obecne w aromatycznych octach, mogły też wykazywać działanie odstraszające pchły i wszy, które odgrywały rolę w roznoszeniu zarazy[5]. We współczesnych badaniach[edytuj | edytuj kod] Kwas octowy, główny składnik octu, w stężeniu 6% i przy 30-minutowym czasie ekspozycji, okazał się skutecznym środkiem zabijającym Mycobacterium tuberculosis, jedną z najbardziej opornych na dezynfekcję bakterii[19]. Wyniki innego badania naukowego wskazały na możliwość wykorzystania kwasu octowego do zwalczania Salmonelli na produktach spożywczych tj. mięsie kurczaka[20]. Kwas octowy w stężeniu 10% z dodatkiem 1,5% kwasu cytrynowego wykazał działanie dezynfekujące w stosunku do wielu różnych mikroorganizmów, nawet działanie wirusobójcze względem wirusów posiadających otoczkę lipidową. Już 5% kwas octowy okazał się efektywny w redukowaniu liczby bakterii w teście powierzchniowym, wykonanym na Pseudomonas aeruginosa, Escherichia coli, Staphylococcus aureus i Candida albicans[21]. W półeksperymentalnym badaniu komercyjny ocet jabłkowy zastosowany do dezynfekcji owrzodzeń skóry różnego pochodzenia (cukrzycowego, odleżynowego, po złamaniu kości, użądleniu, dożylnych iniekcjach w uzależnieniu od narkotyków) okazał się być bardzo efektywny w przywracaniu integralności skóry przy jednoczesnym minimalnym bliznowaceniu. Wyniki wskazywałyby na potencjalne właściwości regeneracyjne lub przynajmniej na przyśpieszanie procesu gojenia się ran skórnych[16]. W standaryzowanym badaniu przeprowadzonym in vitro porównano przeciwbakteryjne działanie 3% kwasu octowego z nowoczesnymi środkami dezynfekującymi (11% jodopowidonem, 0,04% poliheksanidem, 5% mafenidem oraz 1,5% chloroheksydyny w połączeniu z 15% cetrymidem) w stosunku do wybranych bakterii gram-dodatnich i gram-ujemnych odpowiedzialnych za problematyczne infekcje (Proteus vulgaris, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumannii czy MRSA). 3% kwas octowy wykazał się działaniem bakteriobójczym podobnym, a w przypadku niektórych bakterii nawet lepszym, niż współcześnie stosowane roztwory dezynfekujące. Zastosowanie 3% kwasu octowego jako lokalnego antyseptyku wymaga jednak dalszych badań klinicznych i ewaluacji otrzymanych rezultatów[22]. Uwagi[edytuj | edytuj kod] ↑ W języku polskim można spotkać się zarówno z określeniem octu czterech złodziei, jak i octu siedmiu złodziei[1][2]. Nie ma pewności, ale można domyślać się, że ocet czterech złodziei różnił się od bardziej znanego w Polsce octu siedmiu złodziei zestawem roślin użytych do sporządzenia[3]. ↑ Kopacze-grabarze pełnili ważną rolę w miastach opanowanych przez epidemię choroby zakaźnej. Usuwali z ulic, domów i szpitali zwłoki ofiar zarazy, transportowali na miejsce pochówku i grzebali, ograniczając w ten sposób jej dalsze rozprzestrzenianie się wśród mieszkańców. Ta niebezpieczna i niewdzięczna praca dawała im zarobek i szansę na przetrwanie drożyzny, bezrobocia i pauperyzacji w zadżumionym mieście. Morowymi grabarzami byli najczęściej przedstawiciele miejskiej biedoty, wyrobnicy, żebracy i pracownicy przykościelnej służby cmentarnej. Niekiedy do wykonywania tej pracy zatrudniano przymusowo więźniów i prostytutki. Mieszkali zwykle osobno w pomieszczeniach mieszkalnych przydzielonych im przez miejskie władze w pobliżu cmentarzy lub lazaretów. Magistrat zapewniał im też ubrania, buty i narzędzia do pracy, żywność, a często nawet gorzałkę. Morowi grabarze nosili specjalny stój, pozwalający na odróżnienie od ogółu mieszkańców, np. czarną kapę z białym krzyżem. Do transportowania zwłok używali specjalnych nosideł z reguły przykrytych czarnym całunem albo wozu konnego. Bogaci byli chowani w kościele lub na cmentarzach przykościelnych, jednak gdy liczba zmarłych lawinowo wzrastała do setek dziennie, to bez względu na status społeczny i stan zamożności wszystkich zmarłych grabarze chowali na cmentarzach morowych zlokalizowanych na przedmieściach, w grobach pojedynczych lub zbiorowych, a ubogich gdzie popadło, nawet w miejscu ich zgonu (w polu, lesie, ogrodzie czy w pobliżu tzw. okopów powietrznych). Po zakończeniu zarazy niedbale pochowane szczątki grabarze ekshumowali i przenosili na cmentarze morowe. Wielu spośród kopaczy-grabarzy dopuszczało się kradzieży, włamań i zakazanego handlu odzieżą i pościelą ofiar czarnej zarazy, kiedy w mieście sytuacja stawała się chaotyczna. Występki te były zwykle karane śmiercią przez powieszenie. Z drugiej strony niewinni grabarze stawali się ofiarami niesłusznych oskarżeń o celowe roznoszenie zarazy po mieście. Epidemie chorób zakaźnych dziesiątkowały grabarzy i pracowników innych tzw. służb powietrznych[2]. ↑ Kwas octowy w stężeniu 10% i wyższym, czysty lub w mieszaninie, ma silne działanie żrące/podrażniające na skórę i działanie podrażniające na oczy prowadzące do poważnych uszkodzeń narządu wzroku[15]. W celach medycznych, w zależności od wskazania, stosowane są 1 do 5% roztwory kwasu octowego[16]. Podrażnienie oczu ma miejsce już w przypadku znacznie niższych niż 10% stężeń kwasu octowego w occie[17]. Unikać kontaktu z oczami. Nie stosować do oczu! Umyć ręce po użyciu, aby uniknąć zatarcia oczu[18]. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ (pod redakcją) Piotra Żmigrodzkiego: Ocet siedmiu złodziei (pol.). Wielki słownik języka polskiego. [dostęp 2021-05-15]. ↑ a b c d Andrzej Karpiński. Grabarze morowi w miastach Rzeczypospolitej, XVI-XVIII wiek. „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”. 62, numer 3, s. 377, 367–378, 2014 (pol.). [dostęp 2021-05-15]. ↑ Ignacy Z. Siemion. Okruchy XXVII. O chemikaliach mennicy warszawskiej. „Wiadomości Chemiczne”. 66, s. 1149, 11-12 2012. ISSN 0043-5104. [dostęp 2021-05-15]. ↑ Andrzej Karpiński: W walce z niewidzialnym wrogiem: epidemie chorób zakaźnych w Rzeczypospolitej w XVI-XVIII wieku i ich następstwa demograficzne, społeczno-ekonomiczne i polityczne. Neriton, 2000, s. 178. ISBN 978-83-86842-83-4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Ursula Lang, Sabine Anagnostou, Axel Helmstadter. Aromatic vinegars: antiseptics of the past. „Farmaceutical Historian”. 40 numer I, s. 10, 11, 12, III 2010. Leicester: British Society for the History of Pharmacy. DOI: (ang.). [dostęp 2021-04-25]. ↑ a b c J. A. Paris: Pharmacologia Volume II, dostępna na stronie Baltimore: Samuel Wood & Sons, 1825, s. 18. ↑ a b Władysław Kopalińskim: Słownik mitów i tradycji kultury, tom II. Warszawa: 1985, s. 367, 568. ↑ Łukasz Górnicki. Leksykalne wykładniki smaku kwaśnego – Ocet. „Zmysł smaku: studium leksykalno-semantyczne”, s. 177, 181–183, 2014. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego. ISSN 0208-6336. ↑ L’Elixir de Vinaigre des 4 Voleurs Biologique 500ml – Biofloral (fr.). 2021. [dostęp 2021-04-26]. ↑ Archiwum Państwowe w Przemyślu: Przepis na ocet siedmiu (czterech) złodziei (pol.). [dostęp 2021-04-27]. ↑ Franciszek Zabłocki: Komedye: (Zabobonnik ; Fircyk w zalotach): zeszyt pierwszy, drugi i trzeci. Sanok: Karol Pollak; oryginalna wzmianka pochodzi ze strony prywatnej Artura Czesaka, 1856, s. 67. ↑ Ludwik Perzyna: Lekarz dla Włościan, rozdział O powietrzu. Kalisz: Drukarnia Prymasowska; oryginalna wzmianka pochodzi ze strony prywatnej Artura Czesaka, 1793, s. 252. ↑ Izabela Mikrut: Recenzja książki: Ocet siedmiu złodziei (pol.). W: Wszystko o literaturze [on-line]. W&W Innovations sp. z [dostęp 2021-04-28]. ↑ Université de Paris (1215-1794): Codex, pharmacopée française. Paris: Béchet, 1837, s. 302. ↑ ROTH: Karta charakterystyki zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 (REACH), zmienionej 2015/830/UE Kwas octowy 10%, czysty (pol.). 2020. [dostęp 2021-04-29]. ↑ a b Ma’an Al-Khalisy, Ahmed Al-Imam. Commercial Acetic Acid: A Potential Regenerative Agent for Chronic Cutaneous Wounds? A Quasi-Experimental Study. „Global Journal of Health Science”. 9(11), s. 178, 2017. DOI: (ang.). ↑ Smit et al.. De risico’s van azijn bij de bestrijding van onkruid en groene aanslag door particulieren (nl). „RIVM Briefrapport”, s. 32–33, 2019. ↑ WebMD: How to use Acetic Acid Solution (ang.). [dostęp 2021-05-03]. ↑ Claudia Cortesia, Catherine Vilcheze, Audrey Bernut, Whendy Contreras i inni. Acetic Acid, the active component of vinegar, is an effective tuberculocidal disinfectant. „mBio”, II 2014. DOI: PMID: 24570366 (ang.). ↑ Sin Mei Tan, Sui Mae Lee, Gary A. Dykes. Acetic acid induces pH-independent cellular energy depletion in Salmonella enterica. „Foodborne Pathog Dis.”. 12(3), s. 183–189, III 2015. DOI: ↑ Marc-Kevin Zinn, Dirk Bockmühl. Did granny know best? Evaluating the antibacterial, antifungal and antiviral efficacy of acetic acid for home care procedures. „BMC Microbiol.”. 20(1), VIII 2020. DOI: PMID: 32847510 (ang.). ↑ H. Ryssel @ coworkers. The antimicrobial effect of acetic acid--an alternative to common local antiseptics?. „Burns”. 35(5), s. 695–700, 2009. DOI: Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Jarosław Dumanowski. Ocet czterech złodziei, czyli legenda o cudownym leku na zarazę. „Głos Uczelni”. XXIX (XLV) (3–4), s. 69–70, kwiecień 2020. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. ISSN 1230-9710. Katarzyna Wyrwas Co to jest ocet siedmiu złodziei? w Radiowej Poradni Językowej Radia eM Koncepcja oleju z octu 4 złodziei opiera się na legendzie potężnej mieszanki olejków eterycznych z cynamonu, goździków, rozmarynu, eukaliptusa i cytryny, która niesamowicie wspiera układ odpornościowy. Jej nazwa została zainspirowana legendą o czterech francuskich złodziejach z XV wieku, Czytaj dalej Olejek oparty na tradycyjnej recepcie „octu 4 złodziei” – TVP2 stolik eksperta. Ocet składa się głównie z kwasu octowego i wody. Kwas octowy powstaje w wyniku fermentacji octowej alkoholu. Jako łatwo dostępny, ten łagodny kwas miał szerokie zastosowanie w przemyśle, medycynie i w domowym użyciu jako ogólny środek czyszczący, dezynfekujący i odkamieniający. Spożywany w nadmiarze jest szkodliwy, w niewielkich ilościach pobudza apetyt i sprzyja lepszemu trawieniu. Ocet jest produkowany w wyniku procesu fermentacyjnego szybkiego albo powolnego. Ogólnie mówiąc metod powolnych używa się do produkcji octów tradycyjnych, gdzie fermentacja następuje powoli w ciągu miesięcy czy nawet roku. Szybkie metody polegają na dodaniu matki octu i tlenu z powietrza. W ten sposób otrzymujemy szybką fermentację, gdzie ocet jest produkowany w czasie od 20 godzin do trzech dni. Chemiczny wzór na fermentację octową można zapisać w postaci równania: C2H5OH + O2 → CH3COOH + H2O gdzie: C2H5OH to etanol CH3COOH to kwas octowyMatka octu Matka octu jest to kultura bakterii octowych, które rozwijają się podczas fermentacji alkoholi. Matka octu może również powstać w occie zakupionym w sklepie, jeśli ocet ten zawiera niesfermentowany całkowicie cukier lub alkohol. Matka octu, pomimo nieapetycznego wyglądu jest nieszkodliwa. Takiego octu nie trzeba wylewać. Można ją odfiltrować np. za pomocą filtra do kawy i użyć do wyprodukowania nowej butelki octu lub po prostu zostawić w octów Ocet jabłkowy Ocet jabłkowy Organiczny ocet jabłkowy z "matką"Ocet jabłkowy jest robiony z moszczu jabłkowego, ma brązowo-złoty kolor. Ze względu na swoją kwasowość ocet ten może być w smaku bardzo ostry. Można go rozcieńczyć sokiem owocowym lub balsamiczny z Modeny Ocet balsamiczny z Modeny Tradycyjny ocet balsamiczny z ModenyOcet balsamiczny jest produkowany w okolicach Modeny we Włoszech z moszczu białych winogron. Ma ciemnobrązowy kolor, jest aromatyczny o winnym zapachu i łagodnym smaku. Prawdziwy ocet balsamiczny dojrzewa od 12 do 15 lat, są też 100-letnie okazy niezmiernie drogie. Octy balsamiczne sprzedawane komercyjnie są z reguły robione ze skoncentrowanego soku winogronowego zmieszanego z mocnym octem z dodatkiem cukru i karmelu. Bez względu na to, jak jest produkowany musi on być zrobiony z produktu winogronowego. Ocet piwny Ocet piwny jak nazwa mówi jest produkowany z piwa w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Austrii i Holandii. Smak i zapach zależy od piwa, z którego jest zrobiony, np. ten produkowany w Bawarii ma jasnozłoty kolor i jest dość trzcinowy, robiony z trzciny cukrowej, jest najbardziej popularny na Filipinach chociaż jest też produkowany we Francji i w USA. Kolor tego octu waha się od ciemnożółtego do złoto-brązowego, ma łagodny smak podobny nieco do octu ryżowego. W ostatnich latach biała odmiana tego octu stała się dosyć popularna w Brazylii chyba dlatego, że jest to tam najtańszy rodzaj octu. Naturalny ocet kokosowy Ocet kokosowy, robiony ze sfermentowanej wody orzechów kokosowych, w dużym stopniu jest używany w kuchni południowo-azjatyckiej, zwłaszcza na Filipinach i w Sri Lance a także w niektórych kuchniach indyjskich. Ma mętno-biały kolor i jest szczególnie ostry z lekką nutą drożdżową. Ocet daktylowy Ocet daktylowy jest robiony z daktyli i jest on tradycyjnym produktem na Bliskim destylowany Ocet spirytusowy Ocet spirytusowy powstaje w wyniku fermentacji spirytusowej. W języku angielskim, francuskim i niemieckim występuje pod nazwą ocet destylowany (distilled vinegar, vinaigre destillé, destilliertem Essig), w j. włoskim ocet biały destylowany (aceto bianco distillato). Nazwa destylowany jest to coś w rodzaju błędnego określenia dlatego, że nie jest on produkowany przez destylację octu, ale raczej przez fermentację alkoholu destylowanego. Ma szerokie zastosowanie medyczne, laboratoryjne i jako środek czyszczący, a także w kuchni do gotowania, pieczenia czy ocet Shanxi Ocet czarny Ocet czarny wschodnioazjatycki jest to dojrzały produkt robiony z ryżu, pszenicy, kaszy jaglanej, sorgo lub ich mieszanki. Ma czarno-atramentowy kolor i złożony smak słodowy. Nie ma jednego stałego przepisu na ten ocet, dlatego niektóre chińskie octy czarne mogą zawierać cukier, przyprawy czy też kolor karmelowy. Najbardziej popularny, ocet Chinkiang, pochodzi z miasta Zhenjiang we wschodnich Chinach. Shanxi to inny popularny typ octu chińskiego robiony wyłącznie z sorgo. Nieco jaśniejszy odcień koloru czarnego ma ocet japoński kurozu, robiony z aromatyzowany oregano Biały ocet winny z trufląOcty aromatyzowane są otrzymywane przez macerowanie w occie ziół, przypraw, warzyw lub owoców. Takie octy można przygotować w domu, dodając świeże lub suszone zioła do octu kupionego w sklepie, do tego celu najlepszy jest ocet łagodny, np. z białego wina a popularne zioła to tymianek, estragon czy owocowe Ocet z persymonyOcty owocowe otrzymuje się z win owocowych, zwykle bez dodatków smakowych. Popularne smaki octów owocowych to jabłko, czarna porzeczka, malina, pigwa i pomidor. Większość octów owocowych produkuje się w Europie, gdzie jest zbyt na drogie octy robione z danego owocu. Kilka rodzajów jest też produkowanych w Azji. W Południowej Korei jest popularny ocet z persymony, w Chinach ocet z jujuby i jagód goji, w Indiach produkuje się ocet ze smacznych owoców drzewa dźambu. Ocet miodowy Ocet miodowy jest rzadko spotykany. Komercyjnie dostępne octy z miodu produkowane są we Włoszech, Francji, Rumunii i Hiszpanii. Ocet z łzawicy łzy Hioba jest produkowany w Japonii z tej rośliny tropikalnej. Ocet jest podobny w smaku do octu z kiwi jest produktem ubocznym komercyjnie uprawianych kiwi, gdzie jest dużo odpadów z powodu jakości i dużo wytłoków z produkcji soku. Ocet jest produkowany w Nowej Zelandii od lat 1990-tych i w Chinach od r. kombucza jest robiony z kombuczy, tzw. grzybka herbacianego. Octu tego głównie używa się do robienia vinaigrette, jest dosmaczany przez dodanie truskawek, jeżyn, mięty lub borówki amerykańskiej na początku fermentacji. Ocet słodowyOcet słodowy powstaje w wyniku fermentacji wiórów bukowych i słodu jęczmiennego. Ocet ten posiada ciemną, karmelową barwę, jest kwaskowy i jego cechą jest silny i charakterystyczny aromat. W Wielkiej Brytanii jest tradycyjnym dodatkiem do fish and palmowy otrzymuje się ze sfermentowanego soku z naciętych kwiatostanów palmy nipa. Kiść kwiatostanów palmy nipa Ocet ten jest najczęściej używany na Filipinach, gdzie jest produkowany. Ocet rodzynkowyOcet rodzynkowy robi się oczywiście z rodzynek, jest on produkowany w krajach blisko-wschodnich i jest używany w tamtejszych kuchniach. Ma mętnawy średnio brązowy kolor i łagodny ocet ryżowy Japoński ocet do sushi Kantoński ocet czerwonyOcet ryżowy jest najbardziej popularny w kuchniach Azji Wschodniej i Południowo-wschodniej. Może być biały (właściwie jasno żółty), czerwony lub czarny. W Japonii preferują ocet jasny do przygotowania ryżu do sushi i dressingów do sałatek. Do kolorowania octu czerwonego tradycyjnie używa się czerwonego ryżu koji używając nomenklatury japońskiej lub czerwonego ryżu drożdżowego używając chińskiej. Ocet czarny robiony zazwyczaj z czarnego ryżu kleistego jest najbardziej popularny w Chinach, jest też szeroko używany w innych krajach sinamak to odmiana octu trzcinowego lub kokosowego z Filipin, jest to po prostu wersja tych dwóch octów przyprawionych cebulą, czosnkiem Tajska papryka oko ptaka lub małą ostrą tajską papryką chili o nazwie oko ptaka. Sherry vinegarOcet sherry ma połączenie z produkcją win sherry w hiszpańskim Jerez. Ocet ten jest robiony wyłącznie z fermentacji octowej win sherry, jego smak jest mocniejszy niż smak wina. Jest skoncentrowany, koloru ciemnego mahoniu i bardzo aromatyczny. Idealnie nadaje się do robienia vinaigrette, dressingów do sałatek i przyprawiana wszelakiej żywności. Włoski ocet z wina czerwonego i białego Ocet winny z czerwonego winaOcet winny jest robiony z wina czerwonego albo białego i jest powszechnie używany w Europie południowej. Jakość tego rodzaju octu zależy od jakości użytego wina. Wyższej jakości octy dojrzewają w drzewie do dwóch lat i mają złożony, łagodny smak i zapach. Te droższe octy winne są robione ze specyficznego rodzaju wina, np. szampana czy kuchni Ocet Vinegar Garden Ocet w kuchni ma bardzo wiele zastosowań w przygotowaniu żywności, zwłaszcza do marynowania, peklowania i kiszenia czy robienia sosów vinaigrette i dressingów do sałatek. Jest składnikiem sosów takich jak musztardowy; keczup i majonez zawierają ocet. Często ocet może być zastąpiony cytryną i vice versa. Z długiej listy dań, gdzie ocet jest używany należy wymienić zimne nóżki, ćwikłę, w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Kanadzie i Australii to dodatek do fish and chips (ryba z frytkami), w Japonii jest niezbędnym składnikiem do ryżu sushi, w kuchni filipińskiej jest po prostu jednym z głównych składników, w stanach południowych USA ocet jest przyprawą do gotowanej zieleniny, zielonej fasoli czy kapusty, w Chinach czasem czerwony ocet jest dodawany do zup a sos słodko-kwaśny jest popularny na całym Napoje z octu jabłkowego w Chinach Kilka napojów jest, lub było, przygotowywanych z użyciem octu, np. posca, która była popularna w starożytnym Rzymie i Grecji, skąd właściwie pochodzi jako medyczna mikstura, ale stała się codziennym napojem dla rzymskiej armii i niskich klas społeczeństwa około drugiego stulecia w użyciu przez cały okres rzymski i na początku okresu bizantyjskiego. Posca była robiona używając skwaśniałe wino i miała ważną dietetyczną zaletę - oprócz dostarczania płynu dla organizmu była też elementem przeciwszkorbutowym zawierając witaminę C a jej kwasowość zabijała wszelkie szkodliwe bakterie natomiast dodatki zapachowe pomagały przezwyciężyć niezbyt dobry smak wody. Pomimo, że napój ten był głównie napojem niskich klas i żołnierzy w armii rzymskiej, niektórzy wyższej rangi Rzymianie także pili poscę, aby wyrazić solidarność z wojskiem. Żaden przepis na poscę z okresu rzymskiego nie przetrwał, przybliżone odtworzenie napoju może być zrobione łącząc 1½ szklanki octu, ½ szklanki miodu, 1 łyżkę skruszonych ziaren kolendry i 4 szklanek wody. Zagotować, żeby się miód rozpuścił, zostawić do ochłodzenia do temperatury pokojowej, odcedzić ziarna i można podać. Przepisy na napoje na bazie octu straciły na popularności od czasu pojawienia się napojów czterech złodziei... Butelka po occie 4 złodziei ...lub siedmiu. Ocet czterech złodziei jest to mikstura octu (winnego czerwonego lub białego, jabłkowego albo spirytusowego) macerowanego ziołami, przyprawami i czosnkiem, która miała uchronić jej używających przed zarażeniem się dżumą. Według legendy, we Francji w czasie panowania czarnej śmierci, czterech złodziei okradało domy chorych i zmarłych na dżumę nie zarażając się chorobą. Po ich złapaniu sędzia zaoferował im wolność pod warunkiem, że wyznają tajemnicę swojej odporności na zachorowanie. Twierdzili, że lekarka sprzedała im eliksir z czosnku moczonego w skwaśniałym winie (occie). Jest tyle odmian legendy ilu ją opowiadających. Inna wersja mówi, że byli złapani przed wybuchem epidemii i skazani na chowanie zmarłych i żeby przetrwać stworzyli tą miksturę. Miasta gdzie to się stało to zwykle Marsylia lub Tuluza a okres pomiędzy 14-tym a 18-tym wiekiem. Współczesne wersje octu czterech złodziei zawierają różne zioła, jest to zazwyczaj szałwia, lawenda, tymianek i rozmaryn wraz z czosnkiem. Tradycyjnie używa się jedno zioło na każdego złodzieja pomimo, że we wczesnych przepisach było tuzin lub więcej ziół. Ocet czterech złodziei jest ciągle sprzedawany w Prowansji. We Włoszech mikstura o nazwie "Ocet siedmiu złodziei" jest sprzedawana jako sól trzeźwiąca, pomimo, że składniki są takie same jak w miksturze czterech życie skórki pomarańczowej Ocet aromatyzowany skórkami cytrynowymi Nie wyrzucaj tych skórek cytrusowych! Mogą to być skórki pomarańczy jak i cytryny, grejpfruta czy limonki lub nawet ich mieszanka. Oprócz skórek potrzebny jest szklany słoik z pokrywką i ocet spirytusowy. Skórki można trzymać w zamrażalce aż się uzbiera ile trzeba. Włożyć je do słoika a nawet dobrze je upchać, im więcej tym lepiej, zalać octem tak, żeby nie wystawały ponad powierzchnię octu bo może pleśń się pojawić, zakręcić słoik i odstawić na ok. 2 tygodnie, potrząsając lekko co jakiś czas. Poniuchać i jeśli pachnie bardziej owocem niż octem - jest gotowe. Ocet przecedzić i można używać w kuchni do czego dusza zapragnie jak i zarówno jako środek czyszczący - z reguły rozcieńczając z wodą według receptury do czyszczenia. Na zakończenie polecam przepis na wspaniały ocet nadający się do wszystkiego o nazwie Szwedzki ocet raz-dwa-trzy - może dlatego, że robi się go tak szybko jak raz dwa trzy a może dlatego, że do zrobienia potrzebna jest 1 szklanka octu winnego z białego wina, 2 szklanki cukru, 3 szklanki wody plus kilka podstawowych składników, które są w każdej kuchni: Szwedzki ocet raz-dwa-trzy. A jak już ten ocet jest gotowy to co z nim zrobić? Buraczki! Szwedzkie buraczki marynowane. Szwedzkie buraczki marynowane

ocet 4 złodziei sklep